“Hep yarına ertelediğim duygularıma yenilmek çok acı.”
Yıllar geçtikçe her kabustan beni uyandıracak birileri hep oldu. Önceleri annem, sonra kız kardeşim Yeliz, ev arkadaşım Kadriye, eşim Orhan.. Ama biliyordum ki, gün gelecek en derin uykumdan beni uyandıracak biri yanımda olmayacaktı. Kabuslarımı tek başına yaşayacak, tek başına ağlayacaktım. İlk defa mesai bitecekti o gün. Üstelik o gün mesaiye gidemedim diye müdürüm bile bana kızamayacaktı. Bir toprak yığınının altına atılıp çürümeye bırakılacaktım eski bir ağaç kökü gibi.
Sayfa 33Kitabı okudu
Bir daha evde onu asla görmedim.Babaannemi..Ne yerken, ne içerken, ne de avluya beyaz çarşafları asarken.. Beyaz bukleli saçlarını tararken bir hayal olabileceğini hiç düşünmemiştim. Miadının dolacağını ve eski kitap gibi yüksekçe rafa yerleştirileceğini hiç tahmin etmedim. Dizlerinde uyurken yıllar sonra yüzünü hatırlamakta zorlanacağımı da kimse söylemedi.
Sayfa 32Kitabı okudu